Rekolekcje wielkopostne - relacja
REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
„Szczęściem jest – własnym światłem więcej już nie świecić,
tylko Boga pokochać. Światłem Boga płonąć …”
/ks. J. Twardowski/
Post, modlitwa i jałmużna to filary naszej wiary oraz skuteczne lekarstwa dla duszy. Słowa ks. Jacka Pędziwiatra, który głosił kazania w naszej parafii w czasie rekolekcji wielkopostnych, na pewno na długo zostaną w naszej pamięci, będąc owocem przemyśleń i refleksji nad sobą i swoim życiem.
Dzięki redaktorowi Gościa Niedzielnego poznaliśmy mało znane fakty z życia patrona naszej parafii – św. Maksymiliana M. Kolbego. Ogromna wiedza ks. Jacka i gorące pragnienie umożliwienia nam spotkania z Bogiem, sprawiły, że wielu z nas przypomniało sobie, jakie znaczenie ma znak krzyża i codzienna rozmowa z Ojcem. Najprostsze rzeczy bywają najtrudniejsze. Dlatego trzeba wrócić do początku, do źródła.
Poprzez spowiedź, oczyszczenie duszy z grzechów, zbliżamy się do Boga. Jego obecnością wypełnione jest wtedy całe nasze życie. Od pierwszego poranka do zachodu, gdy gaśnie w nas życie i wracamy do domu Ojca.
Jak ważne jest poznanie drogi do Niego, nikogo nie trzeba przekonywać. Dlatego cała społeczność szkolna wzięła udział w rekolekcjach. Śpiewem i modlitwą zapełniali pustynię swoich serc, aby zakwitły na niej kwiaty Bożego Miłosierdzia. Starali się jak najlepiej wykorzystać swoją szansę do czego zachęcali ich: Proboszcz naszej wspólnoty – ks. M. Wądrzyk i ks. Wojciech Pastwa.
Każdy ogień, którego nie podsycamy gaśnie. Czy ogień naszej wiary płonie dostatecznie mocno?
Dzięki redaktorowi Gościa Niedzielnego poznaliśmy mało znane fakty z życia patrona naszej parafii – św. Maksymiliana M. Kolbego. Ogromna wiedza ks. Jacka i gorące pragnienie umożliwienia nam spotkania z Bogiem, sprawiły, że wielu z nas przypomniało sobie, jakie znaczenie ma znak krzyża i codzienna rozmowa z Ojcem. Najprostsze rzeczy bywają najtrudniejsze. Dlatego trzeba wrócić do początku, do źródła.
Poprzez spowiedź, oczyszczenie duszy z grzechów, zbliżamy się do Boga. Jego obecnością wypełnione jest wtedy całe nasze życie. Od pierwszego poranka do zachodu, gdy gaśnie w nas życie i wracamy do domu Ojca.
Jak ważne jest poznanie drogi do Niego, nikogo nie trzeba przekonywać. Dlatego cała społeczność szkolna wzięła udział w rekolekcjach. Śpiewem i modlitwą zapełniali pustynię swoich serc, aby zakwitły na niej kwiaty Bożego Miłosierdzia. Starali się jak najlepiej wykorzystać swoją szansę do czego zachęcali ich: Proboszcz naszej wspólnoty – ks. M. Wądrzyk i ks. Wojciech Pastwa.
Każdy ogień, którego nie podsycamy gaśnie. Czy ogień naszej wiary płonie dostatecznie mocno?
JAKBY GO NIE BYŁO
Tak w Pana Boga naprawdę uwierzył
że mógł się modlić jakby Go nie było
i widzieć smutek ogromny na polu
pszenicę która nie zakwitła w czerwcu
i same tylko niewierzące dzieci
jakby Pan Jezus nie rodził się zimą
i nawet serce ludziom niepotrzebne
bo krew wariatka gdzieś pobiegła
wierzyć – to znaczy nawet się nie pytać
jak długo jeszcze mamy iść po ciemku
/ ks. Jan Twardowski/
że mógł się modlić jakby Go nie było
i widzieć smutek ogromny na polu
pszenicę która nie zakwitła w czerwcu
i same tylko niewierzące dzieci
jakby Pan Jezus nie rodził się zimą
i nawet serce ludziom niepotrzebne
bo krew wariatka gdzieś pobiegła
wierzyć – to znaczy nawet się nie pytać
jak długo jeszcze mamy iść po ciemku
/ ks. Jan Twardowski/
